Η ιστορία του Πάμπου
Ο πατέρας μου, ένας άνθρωπος που δούλεψε σκληρά και αφιέρωσε τη ζωή του στην οικογένειά του, έφυγε από κοντά μας όταν ήταν μόλις πενήντα ετών. Πήγε σε ένα ταξίδι, κάτι που ονειρευόταν και ανυπομονούσε εδώ και χρόνια, αλλά δεν γύρισε ποτέ. Το ταξίδι αυτό, που ήταν γεμάτο χαρά και προσδοκία, έγινε ο αποχωρισμός μας. Έφυγε σε έναν τόπο μακρινό, μακριά από το σπίτι μας, και η είδηση του θανάτου του διέλυσε τον κόσμο μου. Ήμουν συντετριμμένη και αδυνατούσα να κατανοήσω μια ζωή χωρίς αυτόν. Η απουσία του με άφησε σε μια θάλασσα θλίψης, με την ανάμνηση του γέλιου του να με στοιχειώνει.
Ο πατέρας μου είχε γεννηθεί σε μια πολύτεκνη οικογένεια, με γονείς τη γιαγιά Ελένη και τον παππού Χρίστο. Είχε έξι αδέλφια: τον Ηρακλή, την Ανθούλα, τον Νεόφυτο, τον Βλαδίμηρο, τη Γαλάτεια και την Κούλλα. Από μικρή ηλικία, δούλευε σκληρά και βοηθούσε πάντα την οικογένειά του. Όταν ένας δυνατός σεισμός κατέστρεψε το σπίτι τους, αναγκάστηκαν να μετακομίσουν στο Κτήμα της Πάφου. Η μοίρα όμως τον χτύπησε ξανά, καθώς έχασε τον πατέρα του σε ηλικία μόλις 7 ετών.
Παρά τις δυσκολίες, κατάφερε να συνεχίσει τη ζωή του. Σπούδασε μαγειρική στη Λευκωσία, την πρωτεύουσα, και βρήκε δουλειά στις Κυπριακές Αερογραμμές. Εκεί ξεκίνησε το επαγγελματικό του ταξίδι, το οποίο του έδωσε τη δυνατότητα να σταθεί στα πόδια του. Γνώρισε τη μητέρα μου, τη Χρυστάλλα, μέσω συνοικεσίου, και αποφάσισαν να παντρευτούν και να δημιουργήσουν τη δική τους οικογένεια.
Η ζωή τους δεν ήταν εύκολη. Έκαναν τρία παιδιά: την Έλενα το 1971, τον Λεωνίδα το 1972, και τη Μαρία, το 1973. Όμως, το 1974 ξέσπασε ο πόλεμος στην Κύπρο και αναγκάστηκαν να φύγουν από το σπίτι τους, μετακομίζοντας στη Λάρνακα, όπου υπήρχε τότε το αεροδρόμιο. Παρά τις δυσκολίες, ο πατέρας μου κατάφερε να χτίσει ένα σπίτι για την οικογένειά μας. Το πατρικό μας έγινε το μέρος όπου ζήσαμε όμορφες, οικογενειακές στιγμές, και το 1986 ήρθε στον κόσμο η μικρή μας αδερφή, η Χριστιάνα.
Η ζωή κυλούσε όμορφα, με πολλές χαρές και δυσκολίες, μέχρι εκείνη τη μοιραία μέρα. Ο πατέρας μου και η μητέρα μου αποφάσισαν να πάνε ένα ταξίδι στην Αθήνα, ένα ταξίδι που σχεδίαζαν καιρό. Όμως, αυτό το ταξίδι έγινε η τελευταία τους εξόρμηση μαζί. Ο πατέρας μου δεν γύρισε ποτέ πίσω. Η είδηση του θανάτου του έσβησε το φως από τη ζωή μας, αφήνοντας ένα κενό που δεν μπορούσε να καλυφθεί.
Η απουσία του ήταν και παραμένει έντονη. Όμως, οι αναμνήσεις του, η σκληρή δουλειά του, η αγάπη του για την οικογένεια και η αφοσίωσή του είναι αυτά που κρατάμε ζωντανά στην καρδιά μας.
Elena Aristodemou
27 Feb 2025Παπάκι μου είμαι πολύ συγκινημένη.Επιτελους έχω στα χέρια μου την πρώτη πλακετα anamnisisqr και είναι προς τιμή σου.Αιωνια σου η μνήμη τες παπάκι μου.Μου λειπεις πολύ αν και περασαν τόσα χρόνια.Σε αγαπώ.
Σχέση με τον εκλιπόντα: Πρωτοτοκη κορη
Elena Aristodemou
13 Mar 2025Οι άνθρωποι πεθαίνουν μόνο αν τους ξεχάσουμε! Αιωνια του η μνήμη!
Elena Aristodemou
23 Apr 2025Παπάκι μου σήμερα έβαλα κι άλλες φωτογραφίες.Τα άλμπουμ άρχισαν να φθείρονται και οι φωτογραφίες οι παλιές που είχαμε να καταστρέφονται.Δόξα το Θεό μάζεψα αρκετές.Σ̌ε αγαπώ.
Σχέση με τον εκλιπόντα: Κόρη
Elena Aristodemou
02 May 2025Αιωνία σου η μνήμη παπάκι μου.Σε ευγνωμονώ για όλα.
Σχέση με τον εκλιπόντα: Θυγατέρα
Elena Aristodemou
03 Jul 2025Παπάκη μου σήμερα έχεις τα γενέθλια σου.Δεν είσαι εδώ όμως εγώ σε νοιώθω σαν να είσαι εδώ.Δεν μπορώ να το εξηγήσω.Ειναι σαν να σε βλέπω μπροστά μου.Με την τελαντοτούα σου, τα φλιπ φλοπ σου.Αρεσκε σου να σβηνεις τα κεράκια και η τούρτα μετά μμμμ !!! Αιωνια σου η μνήμη ρε παπάκη μου.Αγαπώ σε όσο ζω και αναπνέω.
Σχέση με τον εκλιπόντα: Κόρη σου
Elena Aristodemou
06 Jul 2025Αν και δεν γνωρισα πότε τον παππού νιώθω την παρουσία του μέσα από τις διηγησεισ των δικων του ανθρώπων. Αιωνία η μνήμη.
Σχέση με τον εκλιπόντα: Εγγονη